De ziekte van Bechterew (Spondylitis Ankylosans) is een chronische ontsteking van de gewrichten in de wervelkolom. Hierdoor raken de tussenwervelschijven langzaam beschadigd, waardoor uiteindelijk deze schijven en dus de gewrichten verkalken en er geen beweging mogelijk is tussen de gewrichten vanaf de nek tot aan de bekkenwervels.
Het ontstaan van Bechterew is niet geheel bekend. Wel bekend is dat Bechterew een erfelijke component heeft. Bij ruim negentig procent van de mensen met Bechterew komt in het bloed de erfelijke factor HLA-B27 voor. Toch zegt dat niet alles. Acht procent van de bevolking heeft deze factor namelijk wel in het bloed, maar heeft toch niet de ziekte van Bechterew. De aanwezigheid van de erfelijke factor is dus niet meer dan een aanwijzing. De diagnose wordt pas laat gesteld en meestal door het ondergaan van een MRI-scan.
0,5% van de mensen heeft Bechterew. Zowel mannen als vrouwen tussen de 15 en 35 jaar ontwikkelen de ziekte. Typisch is dat Bechterew patiënten ook vaker dan gemiddeld last hebben van andere ontstekings-aandoeningen, zoals Crohn en Colitis Ulcerosa, een ontsteking van de dikke darm.
Pijn en stijfheid in rug en nek, moeheid, darmklachten, huidklachten en oogontsteking
De behandeling van Bechterew bestaat momenteel vooral uit het krijgen van ontstekingsremmers, pijnstillers en bewegingstherapie om zo soepel mogelijk te blijven.
Reuma is een verzamelnaam voor aandoeningen van het bewegingsapparaat, zoals gewrichten, spieren, pezen en botten. Bij sommige reumatische aandoeningen zijn ook de organen betrokken. Er bestaan meer dan honderd verschillende vormen van reuma. De meeste zijn behandelbaar, maar nkiet te genezen.
De oorzaak van de meeste vormen van reuma is nog onbekend. Reuma kan worden veroorzaakt door een combinatie van verschillende factoren, waaronder een verstoord immuunsysteem, infecties met virussen of bacteriën, overbelasting, gebrek aan beweging, stress en aanleg. Reumatoïde artritis (RA) is een auto-immuunziekte, waarbij het afweersysteem zich keert tegen het eigen lichaam. Een verstoord immuunsysteem is een belangrijke factor bij het ontstaan van reuma. Verzuring van het lichaam kan ook een rol spelen bij het ontstaan van reuma.
De symptomen van reuma kunnen pijn zijn, maar ook stramheid. Soms veroorzaakt reuma ook algemene verschijnselen als koorts of extreme vermoeidheid. Bij reumatoïde artritis, een auto-immuunziekte, zijn de volgende klachten het meest voorkomend:
Pijnlijke, stijve, dikke of warme gewrichten, bijvoorbeeld in de handen, polsen, voeten of enkels.
Moeite met het buigen, strekken of bewegen van de gewrichten.
Gewrichtspijn zonder beweging of kracht.
Symmetrische klachten aan beide zijden van het lichaam.
Stijfheid die ’s ochtends het ergst is of na lang liggen of stilzitten.
Vermoeidheid.
De behandeling van reuma bestaat voornamelijk uit het krijgen van ontstekingsremmers, pijnstillers en bewegingstherapie om zo soepel mogelijk te blijven.
Chronische pijn is een aanhoudende of intermitterende pijn die langer dan 3 maanden duurt. Het kan worden veroorzaakt daar verschillende factoren, zoals een beschadiging of gestoorde functie van een gedeelte van het pijngeleidingssysteem, verwondingen, hoofdpijn, rugpijn, gewrichtspijn als gevolg van artritis, sinuspijn, tendinitis en gevorderde kanker.
De diagnose voor chronische pijn wordt gesteld op basis van het lichamelijk onderzoek en de medische geschiedenis. De arts kan bepaalde onderzoeken voorstellen om andere medische aandoeningen uit te sluiten. Beeldvormingstesten zoals X-ray, MRI en CT-scan worden gedaan om te controleren op een bot-, zacht weefsel- of zenuwafwijking. Elektromyografie (EMG) wordt gebruikt om te controleren of er zenuwbeschadiging is.
Er zijn 2 soorten van chronische pijn:
Nociceptieve pijn; is een teken van weefselbeschadiging en wordt veroorzaakt door verwondingen, ontstekingen of ziekten zoals artritis.
Neuropatische pijn; veroorzaakt door schade aan het zenuwstelsel en kan optreden na een operatie of letsel.
De symptomen van chronische pijn zijn onder andere:
Aanhoudende pijn.
Pijn in de rug, gewrichten, mond, gezicht.
Angst.
Vermoeidheid.
Slaaptekort.
De aangetaste gebieden kunnen gevoelig of pijnlijk zijn bij aanraking en mogelijk wordt de pijn erger bij beweging. De symptomen kunnen variëren van mild tot ernstig en kunnen een ernstig negative invloed hebben op het dagelijks functioneren en de kwaliteit van leven.
Regelmatig oefenen (bewegen), slapen, een uitgebalanceerd dieet en stress verminderen kunnen helpen bij het voorkomen van chronische pijn.
Een mobiliteitsbeperking is een handicap die een effect heeft op een persoon’s vermogen om taken uit te voeren die motorische controle en coördinatie eisen.
Het kan een effect hebben op het boven- en/of onderlichaam. Het kan ook bereik betrekken tot amputatie of verlamming.
Beperkingen gerelateerd aan de mobiliteit van gewrichten en botten, aan de spieren en aan de beweging van de onderste ledenmaten kunnen oorzaak zijn van een beperkte mobiliteit.
De meeste mobiliteitsproblemen worden veroorzaakt door aandoeningen aan het bewegingsapparaat, ofwel de botten, spieren en pezen die ervoor zorgen dat iemand kan bewegen. Voorbeelden daarvan zijn reuma, artrose en rugklachten. Maar ook een verminderd uithoudingsvermogen, verslechterde motoriek, afgenomen spierkracht en een (eerder) valongeluk kunnen de oorzaak zijn van mobiliteitsproblemen.
Mobiliteitsproblemen kunnen zich op verschillende manieren uiten, afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de aandoening. Hier zijn enkele veelvoorkomende symptomen die gepaard kunnen gaan met mobiliteitsproblemen:
Moeite met lopen of bewegen.
Pijn of stijfheid in de gewrichten.
Vermoeidheid of kortademigheid.
Onvast of wiebelig lopen.
Moeite met opstaan uit een stoel of bed.
Als u deze symptomen ervaart, is het belangrijk om medische hulp te zoeken.
Een fysiotherapeut kan bijvoorbeeld helpen bij het ontwikkelen van een bewegingsplan om de spieren en gewrichten te versterken en de mobiliteit te verbeteren.